Αντιλαλούνε τα βουνά των Τρικάλων, που αυτή την εποχή είναι πάντα χιονισμένα. Αντιλαλούνε, γιατί σαν σήμερα γεννιέται και πεθαίνει ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης, στιχουργός, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και ερμηνευτής, Βασίλης Τσιτσάνης.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννιέται στις 18 Ιανουαρίου 1915 στα Τρίκαλα, από γονείς Ηπειρώτες και είναι ένα από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα είναι οι βυζαντινές ψαλμωδίες και τα κλέφτικα τραγούδια από το μαντολίνο του πατέρα του, τσαρουχάς στο επάγγελμα, τον οποίο χάνει σε μικρή ηλικία. Έτσι, αναγκάζεται να μάθει βιολί και να παίζει σε τοπικά πανηγύρια προκειμένου να συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένειά του. Αυτό που τον γοητεύει όμως περισσότερο είναι η ρεμπέτικη μουσική, η οποία, αυτή την εποχή, ανήκει στο περιθώριο. Σε ηλικία 15 ετών δημιουργεί τις πρώτες του συνθέσεις με το μαντολίνο του πατέρα του, το οποίο κάποιος ντόπιος οργανοποιός έχει μετατρέψει σε μπουζούκι.
Το φθινόπωρο του 1936 κατεβαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική. Για να συμπληρώσει το εισόδημά του πιάνει δουλειά στο νυχτερινό κέντρο Μπιζέλια. Τον επόμενο χρόνο γνωρίζει τον τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο χάρη στον οποίο ηχογραφεί, στη δισκογραφική Odeon, το πρώτο του τραγούδι «Σε έναν τεκέ μπουκάρανε». Ακολουθούν η «Αρχόντισσα», το «Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ», «Γι’ αυτά τα μαύρα μάτια σου» κ.α. τα οποία ερμηνεύουν ο Σταύρος Πουγιουμτζής, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στέλιος Κερομύτης και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Το 1938 υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στη Θεσσαλονίκη όπου γνωρίζει και τη μελλοντική σύζυγό του, Ζωή Σαμαρά, με την οποία αποκτά δυο παιδιά, τη Βικτωρία και τον Κώστα. Τα χρόνια της κατοχής ανοίγει ένα δικό του κουτούκι, το Ουζερί Τσιτσάνη, στην οδό Παύλου Μελά 22. Παράλληλα, γράφει και ορισμένες από τις μεγάλες επιτυχίες του, «Μπαξέ Τσιφλίκη», «Όταν συμβεί στα πέριξ», «Αχάριστη», «Ντερμπεντέρισσα», «Συννεφιασμένη Κυριακή», τα οποία ηχογραφεί μετά τον πόλεμο.
Με το τέλος του εμφυλίου, ο Τσιτσάνης, αρχίζει να καθιερώνεται και στα μέσα της δεκαετίας του ’50, πλέον, μεσουρανεί στη μουσική σκηνή. Αναδεικνύει νέες φωνές, που συνδέονται μαζί του, όπως η Μαρίκα Νίνου και η Σωτηρία Μπέλλου, ενώ αναπτύσσει ιδιαίτερη επαγγελματική σχέση με τη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Μερικά από τα τραγούδια αυτής της περιόδου είναι τα «Καβουράκια», «Όμορφη Θεσσαλονίκη», «Χωρίσαμε ένα δειλινό», «Ξημερώνει και βραδιάζει», «Αντιλαλούνε τα βουνά». Συνεργάζεται με πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, η Πόλυ Πάνου, η Καίτη Γκραίη, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Πάνος Γαβαλάς κ.α. Ανάμεσα στα τραγούδια του που ερμηνεύουν ξεχωρίζουν «Τα λιμάνια», «Ίσως αύριο», «Απόψε στις ακρογιαλιές», «Με παρέσυρε το ρέμα», «Της γερακίνας γιος».
Τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του εμφανίζεται στο Χάραμα, στο οποίο συχνάζει όλη η κοσμική Αθήνα. Δίπλα του τραγουδούν η Δήμητρα Γαλάνη, η Χάρις Αλεξίου, η Βίκυ Μοσχολιού, η Τάνια Τσανακλίδου, η Μαρίζα Κωχ κ.α. Άλλες μεγάλες του επιτυχίες είναι τα «Τι σήμερα, τί αύριο, τί τώρα», «Το βαπόρι απ’ την Περσία», «Απόψε κάνεις μπαμ», «Στα Τρίκαλα στα δυο στενά». To 1980, με πρωτοβουλία της ΟΥΝΕΣΚΟ, ηχογραφείται ένας διπλός δίσκος με τίτλο «Χάραμα», ο οποίος παίρνει το βραβείο της γαλλικής μουσικής ακαδημίας «Σαρλ Γκρο».
Στις 18 Ιανουαρίου 1984, ανήμερα των γενεθλίων του, αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Μπρόμπτον του Λονδίνου, μετά από επέμβαση στους πνεύμονες.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης έβαλε τη δική του υπογραφή στην ελληνική λαϊκή μουσική. Πάντρεψε το ρεμπέτικο με δυτικά μελωδικά στοιχεία και το έβγαλε από το περιθώριο, ανάγοντάς το σε λαϊκή διασκέδαση. Εισήγαγε στη λαϊκή ορχήστρα νέα όργανα, όπως το πιάνο και το ακορντεόν και επισημοποίησε το ρόλο του ρεφρέν. Χάρη σ’ αυτόν το ρεμπέτικο έγινε τέχνη και σημαντικό κομμάτι του ελληνικού μουσικού πολιτισμού.
Στη γενέτειρά του, τα Τρίκαλα, η «βαριά» σκιά του Τσιτσάνη είναι παρούσα παντού. Η μορφή του βρίσκεται αποτυπωμένη στους δρόμους, στις πλατείες, στις ταβέρνες, στα αναμνηστικά σουβενίρ, στις μνήμες των παλιότερων και στη συνείδηση των νέων. Η φιγούρα του, με το μπουζούκι στα χέρια, ζωντανεύει στην περίφημη τοιχογραφία στα Μανάβικα ενώ τα «δυο στενά», οι παλιές φυλακές Τρικάλων, στεγάζουν την ιστορία και την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά του.
Βρείτε πληροφορίες για διαμονή, φαγητό, καφέ, brunch και ποτό στα Τρίκαλα.
Submit your review | |
